Tradycyjny, dominujący do dnia dzisiejszego, model polskiej wsi opiera się na produkcji roślinnej i zwierzęcej. Obserwowane w ostatnich latach zmiany wskazują jednak, że przyszłość wsi związana jest z poszukiwaniem różnych ścieżek rozwojowych. Głównym czynnikiem, który skłania rolników do podejmowania działalności pozarolniczej jest zdobycie dodatkowych dochodów, kompensujących niedostateczne wpływy pieniężne z produkcji roślinnej i zwierzęcej. Motywacją mogą być również cele społeczne, wynikające z potrzeby dzielenia się z innymi osobami pasją prowadzenia życia na obszarach wiejskich. Takie podejście stało się źródłem nowego nurtu zwanego rolnictwem społecznym.
Rolnictwo społeczne to alternatywne podejście do rolnictwa opierające się na założeniu, że zasoby gospodarstwa rolnego mogą być efektywnie wykorzystane do innej działalności. Jego celem jest wykorzystanie wyjątkowych miejsc, jakimi są wieś i gospodarstwa rolne, do tworzenia usług dla osób wymagających wsparcia.
Rolnictwo społeczne łączy w sobie dwie koncepcje: rolnictwa wielofunkcyjnego i usług społecznych/opieki zdrowotnej na poziomie lokalnym. Z jednej strony jest ono ściśle powiązane z wielofunkcyjnym charakterem rolnictwa i w pełni wpisuje się w ideę rozwoju obszarów wiejskich, gdyż daje rolnikom możliwość dywersyfikacji dochodów. Z drugiej strony jest korzystne dla całego społeczeństwa, ponieważ oferuje usługi socjalne z wykorzystaniem szeroko rozumianych lokalnych zasobów rolnych i wiejskich. Rolnictwo społeczne określane jest również jako zielona opieka, zielona terapia, rolnictwo opiekuńcze czy rolnictwo dla zdrowia. Podejście to jest coraz szerzej znane nie tylko mieszkańcom obszarów wiejskich, ale i miast.