Od jakiegoś czasu dla osób zainteresowanych formami przyrody ożywionej – formami w organizmach żywych wiadomo, że najtrwalszą substancją w środowisku poza organizmem jako miejscem oczywistego występowania informacji genetycznej są różne wersje kodu genetycznego, jako efekt rozkładu organizmów. Czyli: informacja genetyczna wadliwa, powstała właśnie w organizmie zakwalifikowana jako wadliwa, zostaje natychmiast naprawiana (chyba że rozwinie się proces chorobowy), ale w organizmie martwym i po jego rozkładzie jest niezwykle trwała. Więc badania genetyczne wybuchły. Dotyczą one też koni, jako jednego z najważniejszych towarzyszy ludzkich dziejów. Wyniki są wielorako-złożone.
Konie w historii ludzi są reprezentowane od bardzo dawna. Współcześnie ustalone koordynaty geograficzne osadzają je o dziwo w południowo-zachodniej Rosji, na obszarze między Wołgą i Donem. W zaszczytnym, międzynarodowym gronie genetyków, archeologów i lingwistów znaleźli się Polacy: Magdalena Moskal-de Hoyo, Jarosław Wilczyński, Sylwia Pospuła, Anna Lasota-Kuś, Krzysztof Tunia, Marek Nowak oraz Tomasz Suchan, na co dzień pracujący w różnych ośrodkach Polskiej Akademii Nauk. W ten sposób, pod kierownictwem centrum Antropobiologii i Genomiki Uniwersytetu w Tuluzie, Polacy z krakowskich Instytutów: Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN, Botaniki im. Władysława Szafera PAN, Archeologii i Etnologii PAN oraz Instytutu Archeologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, odkryli kolejne elementy niezwykłej historii udomowienia koni.