Gospodarska ściekowa na obszarach wiejskich jest zagadnieniem, z którym mierzą się zarówno mieszkańcy, jak i lokalne władze. Niska gęstość zaludnienia i rozproszona zabudowa terenów niezurbanizowanych powoduję, iż budowa sieci kanalizacyjnych jest nieopłacalna. Konieczne jest zatem stosowanie alternatywnych rozwiązań zarówno tanich, wydajnych, prostych i niezawodnych. Należy tu wymienić, chociażby oczyszczalnie hydrofitowe o estetycznym wyglądzie i walorach edukacyjnych.
Zastosowanie roślin wodnych i wodolubnych tzw. hydrofitów do oczyszczania ścieków w Polsce nastąpiło w latach 80. XX wieku. Oczyszczanie zachodzi pod wpływem procesów mechanicznych, chemicznych i biologicznych tzn. utleniania, redukcji, sorpcji, sedymentacji i asymilacji w środowisku gruntowo-roślinnym lub wodo-roślinnym z udziałem mikroorganizmów heterotroficznych i hydrofitów. Osiąga się efektywne usuwanie BZT5, ChZT, zawiesiny, związków azotu i fosforu, metali ciężkich oraz zanieczyszczeń mikrobiologicznych. Najczęściej stosowanymi roślinami w złożach hydrofitowych są: pałka szerokolistna (Typha latifolia L.), wierzba wiciowa (Salis viminalis L.), trzcina pospolita (Phragmites australis (Cav.) Trin. ex Steud.), manna mielec (Glyceria maxima (Hartm.) Holmb.), rzęsa drobna (Lemna minor L.) i kosaciec żółty (Iris pseudacorus L.). Zazwyczaj systemy te składają się z osadnika gnilnego i urządzeń, w których przebiegają procesy unieszkodliwiania zanieczyszczeń. Odbiornikiem ścieków oczyszczonych jest grunt, małe cieki wodne lub zbiorniki wód stojących. Powstające osady w osadniku wstępnym mogą zostać zutylizowane metodą złóż trzcinowych, ze względu na zdolność trzciny pospolitej Phragmites australis do tworzenia mikrostref tlenowych wewnątrz składowanych osadów. Korzyści wynikające ze stosowania oczyszczalni hydrofitowych to m.in. odporność na nierównomierny dopływ ścieków, prosta obsługa i eksploatacja, brak produktów wtórnych tzn. nadmiernych biologicznych osadów, naturalny wygląd wkomponowujący się w istniejący krajobraz, efektywne usuwanie zawiesiny ogólnej i związków organicznych oraz możliwość usuwania związków biogennych i refrakcyjnych, konkurencyjne koszty w porównaniu z rozwiązaniami konwencjonalnymi, wykorzystanie dalej biomasy roślin w procesach energetycznych (termochemicznych) i do produkcji biogazu. Stanowią wielofunkcyjne systemy do rekreacji i magazynowania wód. Wadą systemu jest m.in. długi okres adaptacyjny związany z tworzeniem matrycy korzeni i kłączy w podłożu oraz zapotrzebowanie na teren.