Na wstępie warto sprecyzować kluczowe pojęcie, czyli zalesianie. Czym w istocie jest zalesianie? Według definicji Lasów Państwowych zalesianie to: zakładanie młodego lasu na gruntach dotąd nieleśnych, głównie na nieużytkach, wydmach piaszczystych i gruntach porolnych, w celu prowadzenia produkcji leśnej i zwiększenia lesistości kraju.
Powinność zalesiania zrodziła się jako konsekwencja historii naturalnej roślinności Polski. Na przełomie X i XI wieku lesistość Polski zaczęła gwałtownie spadać, do około 70%. W XV wieku wynosiła już nie więcej niż 60%, a w XIX wieku nie więcej niż 25%. W XX wieku nadal sukcesywnie obniżał się odsetek obszarów leśnych Polski: na początku XX wieku w niektórych obszarach Polski udział lasów zmalał do wartości poniżej 10%; przykładowo 1909 roku lesistość guberni płockiej wyniosła 9,7%. Średnia lesistość kraju w roku 1938 wyniosła 21,8%, a w 1946 roku 20,7%.
Zalesianie gruntów na szerszą skalę zaczęto prowadzić w okresie międzywojennym. W tym celu wykorzystywano grunty, które z różnych przyczyn wycofywane były z produkcji rolnej. W 1945 roku - po wojnie - lesistość Polski uznana została za niewystarczającą i rozpoczęto zakrojone na dużą skalę zalesianie. Najwięcej gruntów zalesiono na początku lat 50. i 60.; w późniejszych latach proces ten stracił na intensywności.W przypadku powojennych zalesień podstawowymi problemami jakie popełniano było: niedostosowanie składu gatunkowego upraw do możliwości siedlisk oraz preferowanie monokultur gatunków iglastych, co powodowało niewielką stabilność i odporność na choroby grzybowe, gradacje owadów oraz czynniki klimatyczne.