W żywieniu bydła mlecznego białko stanowi najważniejszy, a zarazem najdroższy komponent dawki pokarmowej. Nie bez znaczenia jest jego pochodzenie, które warunkuje nie tylko jednorodność paszy, ale również ma duże znaczenie ekonomiczne w gospodarstwach mleczarskich. Biorąc pod uwagę rosnącą intensywność produkcji mleka, rolnicy najczęściej wybierają drogi, ale najbardziej rozpowszechniony dodatek białkowy w postaci poekstrakcyjnej śruty sojowej, pochodzącej z nasion soi genetycznie modyfikowanej.
Chcąc jednak uniezależnić się od importowanej soi, ministerstwo rolnictwa we współpracy z wiodącymi jednostkami naukowymi w Polsce podejmuje działania umożliwiające wykorzystanie krajowych źródeł białka w żywieniu m.in. zwierząt monogastrycznych. Celem takiego działania jest określenie realnej perspektywy zapewnienia krajowego źródła białka. Jest to niełatwe zadanie, ponieważ chcąc zapewnić bezpieczeństwo paszowe w kraju, zastępcze, wysokobiałkowe materiały paszowe muszą odpowiadać pod względem jakościowym i ekonomicznym paszom sojowym. Natomiast w produkcji zwierzęcej, w tym w stadach bydła mlecznego taka stopniowa zamiana musi odbyć się bez ujemnych skutków w wynikach produkcyjnych, ekonomicznych czy choćby jakości uzyskiwanych produktów zwierzęcych. Stąd podejmowanie nieustających wysiłków w celu pozyskania zróżnicowanych a zarazem pewnych źródeł białka rodzimego. Nie bez znaczenia jest tu zaangażowanie wszystkich uczestników rynku, w tym odbiorców pasz (rolników).
Aby taka perspektywa była realna, potrzeba inicjatywy nakierowanej na koordynację działań, aby rodzime produkty białkowe były produkowane w ilości wystarczającej, w sposób kontrolowany i ciągły. Nie uda się to bez wdrożenia mechanizmów premiujących taką produkcję nie tylko na polu u rolnika, ale na każdym kolejnym szczeblu produkcji, promocji i dystrybucji.