„Nie ma ryb, bo nikt nie zarybia” – jakże często słyszymy te słowa nad naszymi jeziorami. Problem zarybień staje się ostatnio przedmiotem publicznej debaty nad polskimi wodami oraz na forach internetowych. Niestety większość tych głosów, które słyszymy z ust laików, może wprowadzać w błąd. Rok 2018 był rokiem dość szczególnym, gdyż zarówno w mediach branżowych, na forach internetowych oraz na konferencjach i seminariach rozgorzała dyskusja na temat zarybień w ramach obowiązującego obecnie w Polsce systemu zarządzania zasobami ryb.
Zarybianie najprościej możemy zdefiniować jako wpuszczanie ryb do wody, w której osobniki wypuszczane wcześniej nie występowały (by nie mylić z tzw. wędkarskim C&R – Catch-and-Release, czyli „złów i wypuść”). Cel wprowadzania nowych osobników do wód powierzchniowych może być różny. Po pierwsze należy rozdzielić wprowadzanie ryb do naturalnych wód otwartych (jezior i rzek) oraz wprowadzanie ich do zbiorników przeznaczonych do chowu i hodowli (głównie stawów). Głównym zadaniem akwakultury, czyli chowu i hodowli ryb, jest produkcja ryb konsumpcyjnych w celu ich spożycia przez ludzi. Taki też będzie główny cel zarybień stawów hodowlanych. Ilość wprowadzanych ryb zależy od stopnia intensyfikacji produkcji stawowej.
Zupełnie odmiennym problemem są masowe zarybienia ekosystemów naturalnych, takich jak jeziora i rzeki. Tutaj powody, dla których prowadzi się zarybienia, mogą być zgoła inne, głównie nakierowane na cele środowiskowe. Dlatego najczęściej zarybienia wód otwartych prowadzi się w celu: odbudowy populacji, wzmocnienia populacji, łagodzenia skutków przełowienia i degradacji siedlisk, kształtowania struktury troficznej, wprowadzenia nowych gatunków oraz zaspokojenia oczekiwań społecznych wędkarzy (FAO 2012). Z wyżej wymienionych powodów oddzielnie zostaną przedstawione zarybienia prowadzone w gospodarce stawowej oraz zarybienia wód otwartych w tzw. gospodarce jeziorowej. Dodatkowo należy wspomnieć o dużym znaczeniu zarybień dla tzw. rybołówstwa rekreacyjnego, czyli wędkarstwa, które powoli staje się bardzo istotnym elementem funkcjonowania obszarów wiejskich, szczególnie na obszarach pojeziernych, takich jak Warmia i Mazury (Czarkowski i in. 2014, Czarkowski i in. 2018).