Kwestie dotyczące uboju z konieczności są regulowane rozporządzeniem (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r., ustanawiającym szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. I 139 z 30.04.2004, str. 55) – załącznik III, Sekcja I (Mięso zwierząt gospodarskich kopytnych), rozdział VI „Ubój z konieczności”.
Jednocześnie z dniem 1 czerwca 2014 r. weszło w życie Rozporządzenie Komisji (UE) nr 218/2014 z dnia 7 marca 2014 r. zmieniającego załączniki do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 853/2004 i (WE) nr 854/2004 oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 2074/2005 (Dz. Urz. UE L69 z 8.03.2014, str. 95), w którym ustalone zostały m.in. nowe zasady dotyczące znakowania mięsa pozyskanego z uboju z konieczności poza rzeźnią.
W związku z powyższym, mięso pozyskane z uboju z konieczności, które zostało uznane za zdatne do spożycia przez ludzi będzie opatrywane owalnym znakiem jakości zdrowotnej i będzie mogło być wprowadzane do obrotu we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej.
Ubój z konieczności zwierząt gospodarskich kopytnych poza rzeźnią ma miejsce w sytuacji, gdy zdrowe zwierzę ulegnie wypadkowi. Uraz typu złamanie kończyny, kręgosłupa u świni, owcy, kozy, krowy czy konia oznacza automatycznie brak naturalnego poruszania się, a tym samym transport do rzeźni.
W przypadku zaistnienia takiej sytuacji możliwe jest uratowanie wartości rzeźnej zwierzęcia poprzez poddanie go ubojowi na miejscu, tak zwanemu ubojowi z konieczności.