wmodr.pl

WMODR >> Wydawnictwa >> Broszury i ulotki >> Produkcja roślinna >>

Renowacja trwałych użytków zielonych

Renowacja trwałych użytków zielonych

Rozmieszczenie trwałych użytków zielonych (TUZ) w kraju jest nierównomierne, a ich udział w powierzchni UR poszczególnych województw wynosi od 8,8 do 39,5 proc. Różnice dotyczą zarówno sposobów, jak i intensywności ich wykorzystania.

Właściwy skład botaniczny runi pastwiskowej gwarantuje uzyskanie wysokiej jakości pasz objętościowych z trwałych użytków rolnych. Trudności w uzyskanie wartościowego składu botanicznego wynikają głównie z małej stabilności zbiorowisk, w szczególności na siedliskach nadmiernie lub niedostatecznie uwilgotnionych, zasilanych głównie wodami opadowymi.

Proces niszczenia tych zbiorowisk narasta szybciej na użytkach zielonych po niezupełnym lub całkowitym zaniechaniu użytkowania, jak również w przypadku jednostronnego nawożenia lub jego braku wpływającego na pogorszenie stanu środowiska glebowego. W takich warunkach rośliny motylkowate  wysokiej jakości, trawy pastewne zostają zdominowane przez mniej wartościowe rośliny łąkowe i chwasty.

Szacuje się, że ponad 50 proc. TUZ w Polsce jest zdegradowanych, a skutkiem tego są niskie plony, na poziomie około 4,5 t s.m./ha, o niezadowalającej jakości pod względem potrzeb żywieniowych przeżuwaczy. Odpowiednio utrzymane oraz pielęgnowane TUZ mogą dawać plony na poziomie około 8-10 t s.m./ha o optymalnej wartości pokarmowej oraz dobrej smakowitości. Uzyskanie takich plonów jest możliwe jedynie na łąkach i pastwiskach o odpowiednim składzie botanicznym runi. Jak wcześniej wspomniano, większość TUZ w kraju wymaga renowacji.

W zależności od stopnia ich degradacji oraz położenia można zastosować jeden z trzech podstawowych sposobów odnawiania: metodą nawożenia i racjonalnego użytkowania, metodą podsiewu (tradycyjną lub za pomocą siewników specjalistycznych) oraz metodą pełnej uprawy.